...to ta moja tęsknota...

ale chciałam Wam opowiedzieć o podróży pociągiem z jednego niezwykłego miasta do drugiego...z Krakowa do Warszawy...
Weekend był szałowy tak w ogóle, prócz wesela i spotkań z długo niewidzianymi znajomymi i G. wzięłam rower i po sympatycznej posiadówie przy tiramisu w "Fidze z makiem" pobiegliśmy dosłownie na pociagi swoje...

Wchodząc na peron zobaczyłam tłum ludzi, który zrezygnował z jazdy piknikowym pociągiem Inter Regio...pociąg zaś po brzegi wypełniony krakusami wracającymi do pracy...jako, że miałam bilet na rower za zabójczą kwotę 5 zł nie spodziewałam się cudów, ale mijając kolejne wagony zaczęłam marzyć o choćby jeździe w progu drzwi, które wydawało się, że nie mają szans się zasunąć... Została mi ostatnia deska ratunku czyli maszynista...podchodzę do niego z plecorem wypchanym po brzegi cukiniami, śliwkami i różniastymi dobrami z domu, z rowerem, dużym bukietem róż i oczywiście uśmiechem. Zmierzył mnie uważnie wzrokiem i mówi pani pójdzie za mną...Wszedł do służbowego wagonu i na całe gardło: państwo się przesuną bo tu rower jeszcze musi się zmieścić...
Nie wiem jak wyglądają pociągi w Indiach, w IR jakaś może 1/3 pasażerów ma miejsce siedzące a reszta siedzi na bagażach w przejściu...wagony są z epoki, czyli zwykłe najwolniej jeżdżące, z dermową tapicerką na tej trasie grzeją 150km/godz. Polecam choćby z tego względu, nigdy nie wierzyłam, że to może rozwinąć taką prędkość.
Finał był taki, że przednie koło roweru było w lokomotywie (szumnie nazwane pomieszczenie sterowania) a reszta między stopami współpasażerów, po jakimś czasie gumowi ludzie pozwolili usiąść na plecaku z cukiniami i bukietem a ja smsami z K. umówiłam się na wyjazd do Japonii :)
Trzygodzinna podróż była super przyjemna, maszynista odjazdowy, Herbert z "Barbarzyńcą w ogrodzie" jak powiew od morza...ehhhh długo tego nie zapomnę...oczywiście obok siedział ciekawy człek i jak już mam w zwyczaju wyszłam z pociągu z nową znajomością...
http://www.youtube.com/watch?v=6hWFuURVj_g