było górsko

zima w górach przepiękna, pociąg szybki, drożdżówka pyszna, sen spokojny, rodzice kochani i góry...biegówki to stan kontemplacji, górska cisza i szelest śnieżnych płatków to nieziemskie dźwięki. Już dawno takiej zimy w górach nie było...usycham tu w stolicy słysząc komunikaty o kolejnych opadach. Tęsknota silna... Jak nasycić się tymi odczuciami, widokami, narciarskim pomykaniem? Myjąc dziś mojego famaja z solanki w piwnicy, myślałam sobie, że powinnam dać mu spokój i nie doprowadzać do zawału napędu, zardzewienia łańcucha, że on też ma czas wegetacji, niczym tymianek na parapecie. Ale w tej namiastce zimy, w miejskim wydaniu, jazda na rowerze smaga mroźnym wiatrem po twarzy (to nic, że ze spalinami) i pozwala poczuć coś prócz szarości. To nie moje współrzędne mapowe na ten czas, choć uczuciowe jak najbardziej.
Dopiero wróciłam, a już bardzo chcę w góry...